Rozdział drugi "Celebrate the last day of happiness"

6 września 2027

Dzisiaj mija okrągła 3 rocznica naszej przyjaźni. Cieszmy się nią. Hwaiting!

Skończyłam układać bukiet kwiatów, który znajdował się w kuchni. Minęły 3 lata od naszego poznania. Cieszę się, że mam takich przyjaciół.

-Yeol! - krzyknęłam w głąb mieszkania. 

-Czego znów chcesz? - usłyszałam i nagle w drzwiach stanął chłopak. 

-Zobacz na bukiet. Ładnie go...

-Nie obchodzi mnie to - rzekł i odszedł. Nie zdziwiłam się. Chan potrafił być naprawdę oschły.

-Nie no, tak się nie będziemy bawić - mruknęłam pod nosem. 

Szybciutko pobiegłam za nim i skoczyłam mu na barana.

-Co ty wyprawiasz?! - próbował mnie zrzucić, ale nie udawało się. Jak się już przykleję, to nie puszczę. I wiadomo, byłam taka silna jak on. Rzuciłam nim delikatnie, a on upadł na kanapę. 

-Teraz już Ci nie odpuszczę! - krzyknęłam bojowo i zaczęłam go łaskotać. Ostatnim razem gdy to robiłam, działało, a teraz się chyba uodpornił. Sytuacja się odwróciła, teraz on mnie zepchnął i przygwoździł do.

-Myślałaś, że to kiedykolwiek na mnie działało? - zapytał złośliwie się uśmiechając. Szczerze, to pierwszy raz go takiego widziałam. Takiego...takiego innego. Jego wyraz twarzy był łagodny, a zarazem wyglądał tak jakby miał mnie zaraz zabić.
Zaśmiał się.
-Wiesz, że śmiesznie teraz wyglądasz? Jak przestraszona owieczka.
-Hm? - mruknęłam zdezorientowana. Ponownie się zaśmiał a ja też już nie mogłam pozostać obojętna. Nasze twarze były tak blisko, ale nie przeszkadzało to nam. BYLIŚMY po prostu przyjaciółmi. 
Nagle poczuliśmy wiatr - to oznaczało, że Sehun wrócił do domu.
-Mam pytanie za 100 punktów. Co wy wyprawiacie? - zapytał lekko zazdrosny.
Yeol cofnął się i usiadł po turecku. 
-A co nie mogę trochę z nim się po sprzeczać, Hunnie? - zapytałam ironicznie.
-Ktoś tu chyba jest zazdrosny... - szepnął Chan z uśmieszkiem na twarzy.
-A chcecie mieć na głowie gniazdo?! - krzyknął.
-Uspokój się już. Nic takiego nie robiliśmy. Hyeri tylko musiała mnie znów wkurzyć. Codzienność - prychnął.
-Yeol, ty cholero jedna - parsknęłam. Zawsze była moja wina i wszystko zwalał na mnie. 
-Chanyeol, możesz ze mną na chwilę pogadać? - zapytał Sehun. Spoważniał. Z wiekiem był coraz to doroślejszy. 
-Dobrze, już idę - wstał i razem z Sehunem wyszli za drzwi. Pewnie myśleli, że nic nie słyszę, ale przez te trzy lata nie powiedziałam im o jednej istotnej rzeczy - miałam bardzo dobry słuch. Usiadłam wygodnie i zaczęłam nadsłuchiwać. 
-O co chodzi? - zapytał Yeol. 
-Wiesz, że dwójka z naszych odeszła. 
-Tak - westchnął. - Luhan i Kris. Słyszałem. 
-Wyczułeś obecność któregoś? - zapytał Sehun.
-Ostatnio nic, ale kiedyś na chwilę mogłem. Pewnie się ukrywają. 
-Albo jeszcze nie dotarli. 
-Wszystko możliwe - usłyszałam głos Laya. 
-Yixing. Słyszałeś... 
-Tak - odparł. - Mogą pojawić się lada dzień. Musimy być ostrożni, musimy uważać na Hyeri.
-Chyba sobie poradzi? Jest wampirem, może odbierać...- zapytał Sehun.
-Wiesz, że nasi mają różne moce. Nie będzie łatwo, szczególnie, że są opętani - w tym momencie zaczęłam się zastanawiać, czy nasze spokojne życie zostanie zburzone. 
-Pewnie będą udawać, że nas odwiedzają. Będą udawać normalnych, aż w końcu będą chcieli nas zlikwidować - powiedział cicho Yixing.
-Możliwe, że dzisiaj jest ostatni spokojny dzień, ostatni dzień szczęścia... - szepnął prawie niesłyszalnie Chanyeol.